7 *

...

ای محتضران

             که امیدی وقیح

                               خون به رگ هاتان می گرداند !

من از زوال سخن نمی گویم

[ یا خود از شما _ که فتحِ زوالید

و وحشت های قرنی چنین آلوده ی نامُرادی و نامردی را

آن گونه به دنبال می کشید

که ماده سگی

بوی تند ماچگیش را.] _

من از آن امیدِ بیهوده سخن می گویم

که مرگِ نجات بخشِ شما را

                                 به امروز و فردا می افکند :

(( _ مسافری که به انتظار و امیدش نشسته اید

از کجا که هم از نیمه ی راه

باز نگشته باشد ؟ ))

                                                                                 « ا.بامداد »

* نیمه ی دوم از شعرِ هفتمِ دفترِ " شبانه " از مجموعه ی " آیدا : درخت و خنجر و خاطره ! "