آری باید زیست !

در آن هنگام که پس از زدودنِ خون، چسبناکی عسلی را که خورانده ای بر انگشتانت احساس می کنی،

و یا دشنه ی تا دسته فرو رفته را، با مشقّت از گُرده ی خود بیرون می کِشی و خط خود را بر دسته ی

 آن محکوک می بینی.

آن زمان که دودِ تاری شده ای، ناظر بر شراره های آتشی که هیزمش تو هستی پس از آن روزگار که نوردبانی بودی، و ...

و اما باز تاب نمی آوری دیدن نابینا و چاه را،

خسته از خود و پوست سختت، با تأسف، حقیقتی را تأکید می کنی :

" هنوز هستم و محکومم به بودن ! "