چشمانت را پاک بشوی!
آینه را از زنگار دروغ پاک بکن، با هاه، با آب،با تف، با...هرکه یا هرچه تابِ رد کردن تیرِ حقیقت دارد.
عینک خوشبینی را بر دار به یک خر و یا بُز بده یا یکی دیگر، چه می دانم که، هرکه می پذیردش.
بعد برو چشمان را پاک بشوی.
بردار و بیار آن تل حماقت را و جلوی نور بگذار. ببین!...
نترس ببین!....نه نشد....پشت نکن!...خوب نگاه کن!...
می شناسیش؟... نه...؟؟؟
ای ابله....
برو که ...
شاید یک روزی بیاید کز درون گویم تو را ...
تا بدان روز بدان این را و بس ، من نفهمیدم چرا می زاید انسان مثل خود را !
آن که "امید" گوید : "اهریمنی تر زانکه در بند دماوند است"
و من : " ناپاکِ هرچه گویی گو کم گفته ای ."
این لاش بد بو که می پندارد خود را مثال سوسن و یاس!
که گفته این بحراللجن- برالعفن سرور مخلوقات است!؟ مگر ارج خلایق را به تولید کثافات است؟
به یک جمله توان اورا برآشفت،گویی کس صبری ندیده خالقی در ذات او گنجانده باشد .
با دگر حس می کند پیل، است همچو او گبر و عقاب، است شبه او براوج !!!
هر که گوید ناراست ، تا جمله ای گویمش که همه میخان هفت اقلیم را روزی هفتاد بار بر ماتحت خود کوبد و یا شاید فرو کوبد.
شاید یک روزی بیاید کز درونی گویمت که نشناختی تو !
که همه عمر منکرش بودی، تازه شاید.به این شرط که آشنایت بوده.
می زاییم نسل بعد از خود را ، تا بزایند نسل بعد از خویش را !
برو که دام بر ره خود کِشتی! برو که یوغ و کلاه به سر و گردن خویش هشتی !
برو...!
برو که گُه کاشتی....
باد سپاری
چگونه ببرمش از یاد ؟
آنگه که اشک یاری نمی کند ، تا شاید بیاساید دل.
چگونه فراموشش کنم ؟
آن زمان که با گذشت تصاویر پیش چشم لرزشی دل را
[می پوید.
خاطرات را بسوزانم یا آنچه خاطره را احیا می کند ؟
که چاره جز خودسوزی نمی یابم تحققش را .
خنده های شیرین ،چشمان زلال ،نگاه های معصوم
[یا دل کوچک
کدامین خاطره را به باد بسپارم بگویید؟
فریادها ، اخم ها ، قهرها ، گناه ها ، یا گریه هایش .