یک شب مهتابی
( برای همتا* عزیز )
شب
من بودم و دوست،
سنگ و آتش،
آب و مهتاب .
من مست بودم، مست...
مستِ بوی کوه،
نجوایِ غلتانِ رود
و
شرر هیمه هایِ ریا .
مستِ روشنای شب،
سرمایِ آب
و
گرمایِ رفیق.
من سرا پا روح بودم.
اما نه...
ما بود... ما...
ما روحی بودیم، سرا پا.
روحِ آزاد
روحِ پاکان
روحِ کیهان
روحِ خدا...
من و دوست،
آب و آتش،
سنگ و مهتاب
و
خدا...
* این (همتا) همان سرشک ... خودمونه که به درخواست خودش برای جلو گیری از پیامدهای ناگوار برای سرشک بزرگ (همتا) نامیدیمش.
از سری آرزوها (1)
ای کاش هیچگاه زاده نمی شدم
گر بر آن بود روزی از عمر،
تو را آن چنان آزرده ببینم.
آن چنان که غلتان ببینم دانه های مروارید را بر ساحل رویت.
دُرهایی که من ماسه شان بودم
و یا شاید قطره ی بارانی که در صدف چشمانت چکیدم
و یا در برکه ی آرام قلبت.
ای کاش...
ای کاش...
ای کاش تولدم به دستم بود،
امروز تولد عزیزترینم است...
و من نه نوشته ام می آید و نه شعرم.
حال، آنان که می گفتند: « باید چیزی می گفتم – حرفی، کلامی – ولی
زبانم نمی چرخید !!! » را درک می کنم.
شاعران و نویسندگان برایش فراوان نوشته اند، اما من هیچ کدام را
نمی یابم که به تمامت یا کفایت جوابگو باشد، تا شاید تقدیمش کنم.
آنجا که زبان و قلم از حرکت باز می ایستند...
سال روز تولدش.
مادرم تولدت مبارک !