7 *
...
ای محتضران
که امیدی وقیح
خون به رگ هاتان می گرداند !
من از زوال سخن نمی گویم
[ یا خود از شما _ که فتحِ زوالید
و وحشت های قرنی چنین آلوده ی نامُرادی و نامردی را
آن گونه به دنبال می کشید
که ماده سگی
بوی تند ماچگیش را.] _
من از آن امیدِ بیهوده سخن می گویم
که مرگِ نجات بخشِ شما را
به امروز و فردا می افکند :
(( _ مسافری که به انتظار و امیدش نشسته اید
از کجا که هم از نیمه ی راه
باز نگشته باشد ؟ ))
« ا.بامداد »
* نیمه ی دوم از شعرِ هفتمِ دفترِ " شبانه " از مجموعه ی " آیدا : درخت و خنجر و خاطره ! "
از سری آرزوها (2)
امشب ندارد،
آسمانم ماه
باغچه ام گل
حیاطم گربه
خانه ام مولی !
نمی دانم خواب یا بیدارم؟
اما...
ای کاش خواب باشم من !
تا سحرگاهان
نغمه و لرزشِ قاصدکش،
ببرد خوابِ چشمان مرا.
تا دگر بار
آوایِ گربه اَکم
بفرازد خورشید،
عطرِ گلِ سرخِ حیاتم
ببرد هوش،
مولیِ ماه، بر آن رویِ چو کاهم
بدمد رنگ
و
کُند پُر همه آغوشِ مرا !
به مهتابی که بر گورستان می تابید
...
3 *
اینجا چرا می تابی؟ ای مهتاب، برگرد
این کهنه گورستانِ غمگین دیدنی نیست
جنبیدنِ خلقی که خشنودند و خرسند
در دام یک زنجیرِ زرّین، دیدنی نیست
می خندی، اما گریه دارد حالِ این شهر
ششصد هزار انسان، که بر خیزند و خسبند
با بانگ محزون و کهنسال نقاره
دایم وضو را نو کنند و جامه کهنه
از ابرویِ خورشید، تا چشم ستاره
وز حاصلِ رنج و تلاشِ خویش محروم
از زندگی اینجا فروغی نیست، الّاک
در خشم آن زنجیریانِ خرد و خسته
خشمی که چون فریادهاشان گشته کم رنگ
با مشتِ دشمن در گلو هاشان شکسته
و اندر سرود بامدادیشان فشرده ست
زینجا سرود زندگی بیرون تراود،
همراه گردد با بسی نجوای لبها؛
با لرزش دلهای ناراضی همآهنگ،
آهسته لغزد بر سکوت نیمشبها.
وین است تنها پر توِ امّید فردا
...
* « قسمت سوم شعری چهار قسمتی به همین نام از دفتر زمستانِ "م.امید" »
درون
این جا هیچ کس نیست.
هیچ چیز این جا نیست.
کَسی از برای چیزی
یا
چیزی از برای کَسی...
*
تنها ،
تارِ پوسیده ی کارتنکی
بر سه گوشه ی دهلیز مانده .
این پوسیده تار را زدودن با نوازش و بوسه چه سود ؟
که سحرگاهان ،
نمانده
در آن دهلیز و دالان ،
بجز تنهایی و درد ،
همان اندوهِ فرسان .
*
هیچ چیز از هیچ کَس اینجا نیست ،